پروردگارم ،مهربان من
از دوزخ این بهشت، رهایی ام بخش!
در اینجا هر درختی مرا قامت دشنامی است
و هر زمزمه ای بانگ عزایی
و هر چشم اندازی سکوت گنگ و بی حاصلی ...
در هراس دم می زنم
در بی قراری زندگی می کنم
و بهشت تو برای من بیهودگی رنگینی است
من در این بهشت ،
همچون تو در انبوه آفریده های رنگارنگت تنهایم.
"تو قلب بیگانه را می شناسی ، که خود در سرزمین وجود بیگانه بودی"
"کسی را برایم بیافرین تا در او بیارامم"

دردم ، درد "بی کسی" بود

دوش بــه خــواب دیــده‌ام روی نــدیـدهٔ تـو را

وز مــــژه آب داده‌ام بــــاغ نــــچـــیـــدهٔ تـــو را

قــطــره خــون تــازه‌ای از تــو رســیـده بـر دلـم

بــه کـه بـه دیـده جـا دهـم تـازه رسـیـدهٔ تـو را

بـا دل چـون کـبـوتـرم انـس گـرفـتـه چـشـم تو

رام بـــه خـــود نــمــوده‌ام بــاز رمــیــدهٔ تــو را

مـن کـه به گوش خویشتن از تو شنیده‌ام سخن

چـون شـنـوم ز دیـگـران حـرف شـنـیـدهٔ تو را

تـیـر و کـمـان عـشـق را هـر کـه نـدیـده، گو ببین

پـــشــت خــمــیــده مــرا، قــد کــشــیــدهٔ تــو را

قـامـتـم از خـمـیـدگـی صـورت چـنـگ شـد ولـی

چــنــگ نــمــی‌تــوان زدن زلــف خـمـیـدهٔ تـو را

شـام نـمـی‌شـود دگـر صـبـح کـسـی که هر سحر

زان خــم طــره بــنــگــرد صـبـح دمـیـدهٔ تـو را

خــســتــه طــرهٔ تــو را چــاره نــکــرد لـعـل تـو

مــهــره نــداد خــاصــیــت، مــار گــزیــدهٔ تــو را

ای که به عشق او زدی خنده به چاک سینه‌ام

شــکـر خـدا کـه دوخـتـم جـیـب دریـدهٔ تـو را

دسـت مـکـش بـه مـوی او مـات مشو به روی او

تــا نــکــشــد بــه خـون دل دامـن دیـدهٔ تـو را

بــاز فــروغــی از درت روی طــلــب کــجـا بـرد

زان کــه کــسـی نـمـی‌خـرد هـیـچ خـریـدهٔ تـو را

سـاقـی دل نـرگـس شـهـلـای تو

مـسـتـی جـان از مـی مـیـنای تو

ای ز ســر زلــف چــلـیـپـای تـو

اهـل جـنـون سلسله در پای تو

سـیـنه نهادم به دم تیغ عشق

دیـده گـشـادم بـه تـمـاشـای تو

چیست بلای دل صاحب‌دلان

جـــلـــوهٔ بــالــای دل آرای تــو

ســرو کــنــد بــا هــمـه آزادگـی

بــنــدگــی قــامــت رعـنـای تـو

بـاخـته‌ام از پی یک بوسه جان

یــافــتــه‌ام قـیـمـت کـالـای تـو

پـرده بـرانـداز کـه نـتـوان نـمـود

قــطــع نــظــر از رخ زیـبـای تـو

پـا نـکـشـم از سـر کـوی امـیـد

تــا نـدهـم جـان بـه تـمـنـای تـو

جـان فـروغـی نـرسـد بـر مـراد

تــا نــرود بــر ســر ســودای تـو